Τετάρτη 12 Ιουνίου 2013

Αχ Ελλάδα, σ' αγαπώ.....................



Μου κάνει εντύπωση που δεν τα περιμέναμε όλα όσα γίνονται γύρω μας. Γιατί αλήθεια; Bολεμένοι στον καναπέ μας, στην όποια δουλειά μας, στον μισθό της πείνας, όμως κάποιοι τα έχουμε έστω κι έτσι...........πενιχρά, για να  ξεγελάμε τον πόνο μας.
Ποιός πίστεψε ότι τον Απρίλιο μιλούσαμε για 439.000 παιδιά στην Ελλάδα κάτω απο το όριο της φτώχιας! Και ποιός κατάλαβε ότι σε ελάχιστο χρονικό διάστημα το ποσοστό μετατράπηκε σε 600.000 παιδιά (με βάση τα στοιχεία της Unicef), βέβαια δεν είναι το δικό μας - ούτε το παιδί , ούτε το εγγόνι μας - γιατί να ασχοληθούμε.
Ποιός είδε ότι 100.000 ανήλικοι μέχρι 16 ετών εργάζονται, ποιόν ένοιαξε που 6.000 με 8.000 παιδιά δεν μπορούν καν  να εμβολιαστούν στην Ελλάδα του σήμερα!. Γιατί να μας πειράζει που τα παιδιά είναι ηλικιακή μειονότητα. (Κάποτε μας  "έταζαν"  οι κυβερνήσεις λαγούς με πετραχήλια για να κάνουμε παιδιά).
Ποιός νοιάζεται αν η ανεργία είναι στο 27% και ακόμα χειρότερα η ανεργία στους νέους στο 62,5%
τα δικά μας παιδιά σπουδάζουν στο εξωτερικό και δεν ξαναγυρίζουν πίσω (μόνο όταν έρθει η ώρα να πολιτευτούν και να κοροιδέψουν τον λαουτζίκο μας θυμούνται! - και βέβαια εις υγείαν στα κορόιδα...)
Ποιός νοιάζεται για το αν θα πωλείται το αίμα στους ασθενείς που το έχουν ανάγκη ( ετοιμάζεται και αυτό).
Ποιός νοιάζεται όταν ο διπλανός μας μένει άνεργος, όταν ψάχνει μέσα στα σκουπίδια για τα δικά μας αποφάγια, όταν κάποιοι μαζεύουν.........τα απομεινάρια απο τους πάγκους στις λαικές το μεσημέρι.
Τι να πούμε για τα Νοσοκομεία και την Υγεία, για την Παιδεία και την παραπαιδεία, ας μιλήσουμε καλύτερα για τους 300  και όχι μόνο, με τους παχουλούς μισθούς, τα αυτοκίνητα τους, τα κινητά τους, που σπουδάζουν τα παιδιά τους  επι πληρωμή, αλλά και τον δικό μας ύπνο του δικαίου. Κοιμηθείτε όλοι ήσυχοι και αφήστε τους άλλους να αποφασίζουν για σας. Είναι καλύτερα έτσι.
Κάποτε φωνάζαμε ΨΩΜΙ - ΠΑΙΔΕΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και το πιστεύαμε, αλλά δυστυχώς ακόμα και σε αυτό τους αφήσαμε να μας εκμεταλλευτούνε. Γιατί πως να καταλάβουμε τι συμβαίνει γύρω μας, αφού εμείς οι ίδιοι παρακαλούσαμε για  το κάθε είδους βόλεμα η το παρακολουθούσαμε απο μακριά χωρίς να μας νοιάζει γιατί  δεν βάραινε την δική μας την καμπούρα. Τώρα αλήθεια τι ζητάμε;
Τα λόγια είναι σκληρά αλλά τι να το κάνεις αφού όταν έρθει η κατάλληλη ώρα τα ξεχνάς και τρέχεις να ρίξεις το σωστό χαρτάκι στο ...........κουτάκι. Μήπως και λάβεις αυτό που έταξαν δηλαδή, λέμε τώρα! Και ο γιός, η μαμά, οαδερφός......... είναι άνεργος,( η μειονότητα του ενός που στη σκληρή πραγματικότητα είναι πλειονότητα) για το καλό του τόπου βρε αδερφέ.-